وقتی خبرنگاری روح سلینجر را دزدید! - وبلاگ تحصیل

به گزارش وبلاگ تحصیل، تنها صدای ضبط شده به جا مانده از نویسنده انزوا طلب آمریکایی، احتمالا با صاحبش می سوزد. زنی که صاحب این نوار است، می گوید که همواره بابت بی اجازه ضبط کردن آن عذاب وجدان دارد. این زن خبرنگار صدای سلینجر، نویسنده ناتور دشت و فرانی و زویی را با بهانه ای دروغین و به شکل پنهانی ضبط نموده است.

به گزارش بلومبرگ و لیت هاب، بتی اپس، زنی که صاحب نوار صدای سلینجر است، قبلا خبرنگار ادوکیت بوده است. در 13 ژوئن 1980 این خبرنگار، نه تنها مهم ترین مصاحبه عمرش بلکه یکی از مهم ترین مصاحبه های ادبی را انجام داد. او که پس از به انتها رساندن درمان سرطان سینه در 40 سالگی دوباره به اتاق خبر بازگشته بود، قصد داشت از نظر خودش کاری قابل توجه و مهم انجام دهد.

او لیستی از کسانی تهیه کرد که به عقیده اش مصاحبه با آن ها در دنیا بسیار مشکل بود: عیدی امین رئیس جمهور اوگاندا و 2 نویسنده: توماس پینچن و جی. دی. سلینجر. او سلینجر را انتخاب کرد. نویسنده ای که از سال 1965 چیزی منتشر ننموده و آخرین مصاحبه اش را در سال 1953 انجام داده بود. اپس با یک پینتوی آبی اجاره ای در پی خانه سلینجر گشت، شماره تلفن او را از یک بقالی محلی گرفت و به توصیه خدمتکار سلینجر، نامه ای برای او نوشت و به کارمند دفتر پست وینزر داد؛ اداره ای که سلینجر برای گرفتن نامه هایش به آنجا می رفت.

اپس می خواست با سلینجر مصاحبه کند، اما می دانست که او مشهور به گوشه گیری و انزوا طلبی است؛ بنابراین در نامه اش به سلینجر، خود را یک داستان نویس بلندقد با چشمان سبز و مو های قرمز-طلایی توصیف کرد که نوشتن برایش سخت است، قصد ندارد مزاحم خلوت و حریم خصوصی او گردد و فقط می خواهد با او صحبت کند. اپس برای سلینجر نوشت که هتل محل اقامت او تلفن ندارد و پیشنهاد کرد که آن ها روز بعد در ساعت 9:30 صبح در کامینز کورنر با هم دیدار نمایند.

وقتی اپس پیروز به دیدار با سلینجر شد، بدون اینکه نویسنده مشهور خبر داشته باشد، ضبط صوتی را در آستین لباس خود پنهان نموده بود. او سلینجر 61 ساله را دید که با شلوار جین، کفش کتانی و یک پیراهن کتی در برابرش نشست و درحالی که از وجود ضبط صوت بی خبر بود، به سؤالاتش جواب داد: آیا هولدن کالفیلد، مشهورترین شخصیت مخلوق او هرگز عظیم می گردد؟ همه چیز در کتاب هست او بعلاوه درباره تجربه سلینجر در جنگ دنیای دوم پرسید، اینکه هنوز می نویسد، چرا خیلی وقت است چیزی منتشر ننموده و اینکه آیا به رؤیای آمریکایی اعتقاد دارد؟ به نسخه خودم از آن، بله.

قبل از اینکه سلینجر از حضور مردم محلی کلافه و عصبانی گردد، فضا را ترک کند و بگوید که می خواهد در فضای خصوصی اش تنها باشد، اپس توانست 27 دقیقه از حرف های او را ضبط کند. پس از این دیدار، اپس گزارش-مصاحبه اش را در مجله پاریس ریویو منتشر کرد.

گزارش اپس بسیار خواندنی است و شامل اطلاعات جذابی از دیدار او با سلینجر در نقش یک داستان نویس و نفوذ به خلوت نویسنده مشهور است.

البته اپس پس از آنکه 5 دقیقه از فایل صوتی را برای اثبات صحت ادعایش برای روسای خود پخش کرد، آن را در صندوق امانات گذاشت و هیچ کس تا به امروز این صدای ضبط شده را کامل نشنیده است.

او در این سال ها درخواست های زیادی از طرف خریداران بالقوه داشته، اما به علت احساس گناه تمام این پیشنهادات را رد نموده است. او به بلومبرگ گفت: در سال های پس از این ماجرا، به طرز وحشتناکی بار ها و بار ها پشیمان شدم. گاهی نیمه شب از خواب بیدار می شوم و با خودم فکر می کنم من آن را دزدیدم. من صدای او را دزدیدم.

می دانید این مثل دزدیدن روح کسی است، درست است؟ آن نوار مال من نیست که آن را به کسی بدهم یا بفروشم. به گفته پاول الکساندر، زندگینامه نویس سلینجر، تنها صدای ضبط شده به جا مانده از نویسنده، همین نواری است که سال ها در صندوق امانات کنج عزلت گزیده است. اپس در جدیدترین نسخه وصیت نامه اش نوشته که این صدای ضبط شده، باید همراه جسد او سوزانده گردد؛ بنابراین ظاهرا تنها صدای بازمانده از نویسنده پر رمز و راز آمریکایی، نشنیده خاکستر خواهد شد.

ترجمه: روناک حسینی- روزنامه همشهری