سهیل پیروز:سینمای کودک نیاز به حمایت و مراقبت دارد - وبلاگ تحصیل

به گزارش وبلاگ تحصیل، تهران (پانا) - سهیل پیروز با اشاره به این که سرمایه گذاری برای کودک در بخش خصوصی توجیه اقتصادی ندارد، گفت: ریل گذاری برای پیروزیت سینمای کودک نیاز به حمایت و مراقبت دارد.

به گزارش ستاد اطلاع رسانی جشنواره بین المللی فیلم های بچه ها و نوجوانان، سهیل پیروز کارگردان فیلم های کودک و نوجوان گفت: فیلم درباره کودک را به عنوان سازنده می توانیم در هرسنی تولید کنیم، اما کار برای کودک ساختن مانند یک بازیکن فوتبال که در هر سنی نمی تواند بازی کند، محدودیت سنی دارد. سازندگان تمام فیلم های پیروز در دهه 60 در زمانی که این فیلم ها را تولید می کردند، خودشان بچه کوچک داشتند و به دنیای بچه ها نزدیک بودند. یکی از دلایل این که امروز آن اتفاق ها نمی افتد، این است که ذهن سازندگان آثار کودک از دنیای بچه ها دور شده اند.

پیروز با اشاره به اینکه برای ساخت فیلم های بچه ها و نوجوانان، هیچ سازمان و نهادی پای کار نمی آید،گفت: در همین مقطع طولانی شیوع کرونا اگر یک نگاهی به میزان کلیک فیلم ها در پلتفرم هایی مانند نماوا و فیلیمو بیاندازید، متوجه خواهید شد که خوراک بچه ها ما محصولات کشورهای دیگر است. آن هم یک دلیل دارد؛ ما برای این رده سنی چیزی تولید نکرده ایم که بخواهیم بچه ها مان از آن استفاده کنند. ما باید اول مخاطب را به سینما بیاوریم تا بتوانیم حرف هایی که می خواهیم را به آنها منتقل کنیم…

او در ادامه با اشاره به اینکه برگزاری جشنواره در تمام دنیا باعث تشویق فیلمسازان می شود، توضیح داد: برگزاری جشنواره فیلم کودک در تمام ادوار بسیار مفید بوده است و حتی فیلم هایی که شانسی برای اکران ندارند در این رویدادها شرکت می کنند و خودشان را محک می زنند.

کارگردان فیلم پاستاریونی درباره برپایی آنلاین این دوره جشنواره بیان نمود: برگزاری جشنواره به صورت آنلاین کاردرستی است. در این برهه زمانی بچه ها بسیار با فضای مجازی آمیخته شده اند و خانواده های آنها در حال رصد کردن فضای مجازی هستند، به شرط سیاست گذاری و اطلاع رسانی خوب، مفید است.

او با تاکید براینکه از یک دهه ای به بعد سینمای کودک به حالت تعطیل درآمده است، گفت: فیلمسازان نتوانسته اند بچه ها را با خود همراه سازند و بچه ها با فیلم آن ها ارتباط برقرار نکرده اند؛ به همین خاطر فاصله ای بین فیلم ساز و مخاطب افتاده است. سازمان ها و ارگان های حمایت کننده نیز نتوانسته اند بچه ها را با خود همراه سازند و هر کدام از این دو، ساز خود را می زنند.

این کارگردان در ادامه اضافه نمود: خیلی از فیلم هایی که درباره بچه ها ساخته شده که شاید حتی نباید بچه ها آن را ببینند و به اسم ژانر کودک اکرانش کرده اند که باز هم مخاطب احساس خوشایندی نسبت به آنها ندارد. فیلمسازی که قرار است برای بچه ها و نوجوانان امروز محصولی را تولید کند و آنها را با خود همراه سازند باید با فکر آنها حرکت کند.

کارگردان فیلمشکلاتی با تاکید براینکه هیچ سرمایه گذار بخش خصوصی در این بخش حتی کمترین هزینه ای را متحمل نمی شود، توضیح داد: برای سرمایه گذاری بخش خصوصی توجیه اقتصادی وجود ندارد. برای اینکه بتوانیم به روال سابق سینمای کودک برگردیم باید بیشتر از پیش این سینما را حمایت کنیم. سرگرم کردن مخاطب باید به اصلی ترین دغدغه مدیران و فیلمسازان بدل شود. سرمایه گذاران روی ژانری که سالن سینمای فیلم هایش خالی بماند، سرمایه گذاری نمی کنند. این یک واقعیت است که فیلم کودک و نوجوانی که خوب باشد، بر سر اکرانش دعوا خواهد بود.

این کارگردان اضافه نمود: سینماداران و پخش کنندگان، 50 درصد دید فرهنگی و 50 درصد دید تجاری به یک محصول دارند. سینما یک صنعت است که همه دنیا این تعریف را قبول دارند. اگر فیلمی خوب باشد سینماداران آن را بیشتر از زمان موجود اکران روی پرده نگه می دارند. اتفاقی که برای سینمای کودک افتاده، برای فیلم های ملودرام و اجتماعی نیز رخ داده است و فقط در این مواقع فیلمساز باید سراغ نهادها و ارگان هایی که وظیفه ذاتی شان ساخت فیلم است بروند که آنها هم یکسری اولویت را بدون مشورت با فیلمسازی که در این راستا فعالیت دارد، بیان می کنند. مگر شما می دانید که بچه های امروز چه می خواهند؟ و این گونه است که فیلم هایی اکران می شود که به پیروزیت نمی رسند و…

پیروز گفت: ریل گذاری برای پیروزیت سینمای کودک نیاز به حمایت و مراقبت دارد.

این کارگردان درباره اولین باری که فیلم کودک در سینما دیده است، گفت: اولین باری که به سینما رفتم با پدربزرگم بوده که شهر موش های 1 را در سینما فرهنگ دیده ام. یادم است که برای دیدن این فیلم صف طولانی ایجاد شده بود.

او همچنین درباره شخصیت کارتونی محبوبش، گفت: تمام شخصیت های کارتونی نسل خودم مانند کلاه قرمزی، پسرخاله، پاتال، دزد عروسک ها و… را دوست دارم و یکی از دلایلی است که سبب شد تا من سال ها بعد سراغ فیلمسازی در عرصه کودک و نوجوان بروم. در آن زمان یک تلویزیون خوب داشتیم که برای خیلی از ما انگیزه ایجاد کرد اما در حال حاضر تلویزیون و سینما از هم جدا شده اند، در حالی که این دو رسانه مهم مکمل هم هستند و فرزندانشان که فیلمسازانند، سردرگم شده اند. حداقل کاری که باید در تلویزیون برای فیلمسازان اتفاق بیفتد تبلیغات مناسب آثارشان در این رسانه است که متاسفانه آن هم به درستی صورت نمی گیرد!